Ondergetekende
riskeerde lijf en leden –een kort maar heftig sneeuwstormpje veranderde
de E40 in een mum van tijd in een skipiste voor gevorderden– om The
Heliocentrics te gaan bekijken, en dat hadden niet zoveel mensen hem
nagedaan. Gezien voorprogramma 74 Miles Away wegens ziekte had afgezegd,
was het volledig aan dj The Wild om de met mondjesmaat arriverende
toeschouwers te entertainen tot de Britse band het podium besteeg. Met
een bak vol lekkere afrobeatplaatjes en andere obscure funkparels kweet
hij zich uitstekend van zijn taak.
Helaas kon de man niet voorkomen dat The Heliocentrics op die manier zowel letterlijk als figuurlijk een koude start moesten nemen. De Britse band werd heel lauw begroet door een uitermate mak publiek (dat amper de helft van de Charlatan vulde), maar liet dat niet aan haar hart komen. Malcolm Catto en de zijnen brachten eerder dit jaar met '13 Degrees of reality' een uitstekend album uit dat de donkerste hoekjes van de jazz, funk en psychedelica verkende. Buiten enkele mystieke intro’s werd die plaat echter ongemoeid gelaten.
Toch deden de Britten hun naam alle eer aan door een warme gloed door het Gentse te verspreiden. Complexe, maar dodelijk efficiënte grooves transformeerden gaandeweg in het soort uitgesponnen, maar gevarieerde jams waarvan een mens maar wat makkelijk in trance raakt. Dwingende bassen, geflipte percussie (wij zagen enkele instrumenten waarvan wij het bestaan niet vermoedden) en een ravissante blondine die over hetzelfde stemtimbre als Amy Winehouse beschikte, werden strak bij elkaar gehouden door Catto’s gevierde en veelgevraagde drumwerk. Geen wonder dat de man ook in hiphopmiddens heel wat populariteit geniet.
Een prachtige cover van grote inspiratiebron Sun Ra’s ‘Nuclear war’ was een ultieme poging het publiek wat leven in te blazen, maar dat werd niet door iedereen even goed begrepen. Jammer, want deze rasmuzikanten toonden zich waardige zonnediscipelen die een veel groter publiek verdienen. Afspraak zomer 2014?
(deze review verscheen eerder op www.cuttingedge.be)
Helaas kon de man niet voorkomen dat The Heliocentrics op die manier zowel letterlijk als figuurlijk een koude start moesten nemen. De Britse band werd heel lauw begroet door een uitermate mak publiek (dat amper de helft van de Charlatan vulde), maar liet dat niet aan haar hart komen. Malcolm Catto en de zijnen brachten eerder dit jaar met '13 Degrees of reality' een uitstekend album uit dat de donkerste hoekjes van de jazz, funk en psychedelica verkende. Buiten enkele mystieke intro’s werd die plaat echter ongemoeid gelaten.
Toch deden de Britten hun naam alle eer aan door een warme gloed door het Gentse te verspreiden. Complexe, maar dodelijk efficiënte grooves transformeerden gaandeweg in het soort uitgesponnen, maar gevarieerde jams waarvan een mens maar wat makkelijk in trance raakt. Dwingende bassen, geflipte percussie (wij zagen enkele instrumenten waarvan wij het bestaan niet vermoedden) en een ravissante blondine die over hetzelfde stemtimbre als Amy Winehouse beschikte, werden strak bij elkaar gehouden door Catto’s gevierde en veelgevraagde drumwerk. Geen wonder dat de man ook in hiphopmiddens heel wat populariteit geniet.
Een prachtige cover van grote inspiratiebron Sun Ra’s ‘Nuclear war’ was een ultieme poging het publiek wat leven in te blazen, maar dat werd niet door iedereen even goed begrepen. Jammer, want deze rasmuzikanten toonden zich waardige zonnediscipelen die een veel groter publiek verdienen. Afspraak zomer 2014?
(deze review verscheen eerder op www.cuttingedge.be)
Comments
Post a Comment