Heet, heter, heetst
Alsof ze vooraf onder elkaar hadden afgesproken ‘laat ons even snel Dour veroveren’, zo kwamen de jonge Hollandse honden van Jungle by Night het podium van de Dance Hall op gelopen. Terecht, want ondanks de loden zon en het vroege uur kregen ze een steeds talrijker publiek al na enkele noten aan het dansen. De subtropische temperaturen werden door de heerlijke afrobeat en de zonnige jazz van het negenkoppige Amsterdamse funkmonster geaccentueerd, en zowel op het podium als op de dansvloer zagen wij niets dan brede glimlachen.
Het zweet gutste van ons gezicht, maar toch kregen wij kippenvel toen de band floorfiller ‘Ethiopino’ inzette en percussionist Gino Groeneveld zich even later tot een mini-James Brown ontpopte en de hele tent in vuur en vlam zette. De vroege Dourvogels kregen met Jungle by Night meteen een topshow geserveerd. We twijfelen er dan ook geen moment aan dat onze Noorderburen er weer heel wat fans hebben bijgekregen.
Brussels talent
Onze kennis van het Frans is veel te beperkt om de finesses van de rhymes van de jonge rapper Veence Hanao te begrijpen, maar de loodzware bassen en lekkere flow prikkelden wel onze interesse. De Brusselaar (die ons een beetje aan Vincent Cassels personage uit de film ‘La Haine’ deed denken) onderbrak z’n show af en toe voor een klein stukje poetry-slam, maar dat was niet eens half zo slecht als het klinkt. In het oog te houden, deze kerel.
Degelijke retrosoul
Nicole Willis en haar Soul Investigators brengen het soort aanstekelijke retrosoul waar een mens vrijwel onmogelijk op stil kan blijven staan. Voor de gelegenheid werden haar Finse Soul Investigators aangevuld met haar echtgenoot (en redelijk geniaal componist) Jimi Tenor, maar zelfs met hem erbij klonken de songs van het nieuwe album ‘Tortured soul’ iets te steriel om echt beklijvend te zijn. Pas in het bluesy ‘It’s all because of you’ slaagde Willis er in haar indrukwekkende stem ten volle uit te spelen. Degelijk dus, maar wij werden allesbehalve omvergeblazen.
Klasse te over
Zijn geslaagde passage op Werchter vorige maand had blijkbaar zijn vruchten afgeworpen, want Charles Bradley en zijn Extraordinaires konden op een volledig volgelopen Dance Hall rekenen. Zeer terecht, want Bradley doet op een podium alles wat men van een gepassioneerd soulman mag verwachten: naast hoge uithalen en diep doorleefd gekreun mochten we genieten van acrobatisch danswerk, gestoei met het microfoonstatief en een kostuumwissel.
Dat alles terwijl de uitstekende Extraordinaires alles strak bij elkaar houden. Charles Bradley ging geregeld op zijn knieën voor zijn publiek, en Dour ging volledig door de knieën voor Charles Bradley: indrukwekkend.
Zelfs als persiflage bijzonder zwak
Toen RiFF RAFF een kwartier na aankondiging nog steeds niet ten tonele was verschenen, hadden wij het bijna voor bekeken gehouden. Stom dat we toch zijn gebleven, want de met MTV-tattoo en fluogeel marcelleke getooide rapkarikatuur deed alles waar we vooraf voor vreesden.
Als er al werd gerapt (een vooraf opgenomen tape deed het meeste werk) was dat van zo’n armoedig niveau dat we dachten een compleet overdreven persiflage van hiphopclichés te zien. De man die zich ook wel eens Jody Highroller laat noemen, kwam niet verder dan wat flauwe grapjes (‘on stage it gets so hot I gotta bring ice’, doelend op zijn gigantische zilveren ketting) en gimmicks (de fotografen op het podium trekken om zich uit zoveel mogelijk hoeken te laten kieken) én stelt muzikaal heel weinig voor. We waren er dan ook niet rouwig om dat RiFF RAFF het plots (de lauwe reacties, het gepest met lasers?) voor bekeken hield.
Climax gemist
Gold Panda draaide heel wat tracks uit zijn leuke nieuwe album ‘Half of where you live’, maar die hadden misschien iets beter tot hun recht gekomen indien de Brit iets later op de avond had mogen aantreden. De iets simpelere, rechttoe-rechtaanbeats lokten wel wat volk binnen, maar door Panda’s neiging climaxen te mijden, kwam het feestje nooit tot volle uitbarsting. Jammer, want hier hadden we toch iets meer van verwacht.
Niet helemaal overtuigd
Met
talloze gastraps, hilarische Youtubefilmpjes en enkele veelbelovende
ep's (waarvan ‘Saaab stories’ de meest recente is) solliciteerde Action
Bronson de laatste tijd nadrukkelijk naar een plekje bij de nieuwe
hiphopelite. In tegenstelling tot z’n maatje RiFF RAFF kan Bronson wél
een aardig stukje rappen, zeker over heerlijke beats van onder meer
Alchemist en Harry Fraud.
Toch bevat zijn vooral uit mixtapes en eps opgetrokken oeuvre voorlopig nog te weinig uitschieters om een volgelopen Boombox echt te doen ontploffen. Action Bronson zélf kan heel wat gewicht in de schaal leggen, zijn songs kunnen dat voorlopig nog niet genoeg.
Modeselektor ****Toch bevat zijn vooral uit mixtapes en eps opgetrokken oeuvre voorlopig nog te weinig uitschieters om een volgelopen Boombox echt te doen ontploffen. Action Bronson zélf kan heel wat gewicht in de schaal leggen, zijn songs kunnen dat voorlopig nog niet genoeg.
Een uur leek zelden zo kort
Een uur leek zelden zo kort; voor een afgeladen volle Petite Maison had het feest gerust nog wat langer mogen duren.
Hello Brussels!
Tot grote vreugde van de massaal aangerukte fans stonden op donderdagnacht alle (levende) leden van de befaamde Wu-Tang Clan nog eens samen op de bühne. Hoewel ze in het verleden meermaals teleurstelden, leken de Shaolinadepten er deze keer wel zin in te hebben.
De Wu-show was af en toe rommelig (vrij onvermijdelijk met zoveel volk op het podium), maar het enthousiasme van de bende en de resem klassiekers als ‘Da mystery of chessboxin’’, ‘Tearz’ en ‘Clan in da front’ en hits als ‘Gravel pit’ en ‘Reunited’ maakten erg veel goed. Ook het obligate ODB-eerbetoonmomentje en clichématige volksmennerij ("I'm sure my side is louder than your side") werden alom gesmaakt. Met Wu-Tang valt dus nog steeds niet te fucken. Waar hadden wij onze 'Enter the Wu-Tang'-kopij ook alweer gelaten?
(eerder verschenen op www.cuttingedge.be)
Comments
Post a Comment